Kim był Eryk? Sprzymierzeńcem polskiego króla, czy - jak twierdzą niekótrzy - awanturnikiem politycznym, intrygantem, wichrzycielem i zdrajcą? Kronikarze ówczesnych zdarzeń wystawili mu niedobrą opinię. W najnowszej historiografii też się to powtarza: nie dotrzymał danych królowi obietnic, deklarując obłudnie sojusz z Polską ułatwiał podstępnie krzyżakom walkę z Polakami, podczas działań wojennych zachowywał się w stosunku do Polski conajmniej dwuznacznie. W dwuznacznej roli przedstawia się także jego syna, Bogusława. Jedni nazywają go polskim patriotą na pomorskim tronie, inni - szantażystą politycznym, który wprowadzał w błąd polaków. Często się przypomina: to przecież książę Rzeszy Niemieckiej... Działalność Eryka i Bogusława przypadła na okres siedemdziesięciu lat dziejów polsko-pomorskich za Kazimierza Jagiellończyka i jego synów - Jana Olbrachta. Aleksandra i Zygmunta Starego. Nie jest więc rzeczą obojętną, co w relacjach o tych dziejach jest prawdą, a co błędem lub kłamstwem. Wydaje się to o tyle jeszcze istotne, że w ocenach postępowania obydwu książąt w stosunkach z Królestwem wiele gorzkich słów dostaje się także Jagiellończykom za ich politykę pomorską. To co piszę w tamtych szkicach - na podstawie znanych z historiografii faktów i raczej mniej znanych dokumentów - w znacznej części będzie polemiką z błędnymi - jak sądzę - poglądami, dyskredytującymi polskich i pomorskich uczestników ówczesnych zdarzeń. Słowo "rehabilitacja" znaczy: przywrócenie komuś dobrej opinii, oczyszczenie z niesłusznych zarzutów. Będzie to więc próba rehabilitacji obydwu książąt i ich polskich partnerów.